ความเหงาของราชาเพลงหุ้น "ราชันย์ผู้เดียวดาย"

น้อยคนนักที่จะเลือกทางเดิน ในการเป็น Trader โดยเฉพาะ Commodity Trader เพราะมันเป็น ชีวิตการทำงานที่เริ่มตั้งแต่ "เที่ยงวัน" ยัน "เที่ยงคืน"(คือ ซื้อขายตามเวลาตลาดต่างประเทศเปิด) จะว่าไปแล้วอาชีพ Commodity Trader เป็นอาชีพที่ "ได้บุญ" ...อ้าว!!ไหง เป็นงั้นล่ะ (มันเป็นไปแล้ว...)

อย่างแรก ถ้าคุณเป็น Trader คุณอดไปเที่ยวกลางคืน ส่งผลให้คุณห่างไหลจากแหล่งมั่วสุม "คุณจะสุมอยู่กับหุ้นแทน ซึ่งตัวเลข ยิ่งสุม ยิ่งทำให้สตินิ่ง จนบางครั้งเราต้องไปเอาลูกประคำมานั่งนับ ..อิ อิ" (สติแตก!!)

อย่างที่สอง คุณอดกินเหล้า "ยกเว้นคุณเรียนวิชา หมัดเมา มาจากเฉินหลง (แต่ไม่แนะนำอย่างยิ่ง !!)"

..แค่สองข้อที่กล่าวมา มันก็ได้ "บุญ"มหาศาลแล้ว -- ดังนั้น ถ้าวัยรุ่นคนนึงเลือกทางเดินในสาย Commodity Trader มันก็คือ สิ่งที่แปลกจากธรรมชาติของวัย ซึ่งความแปลกนี้ สามารถเปลี่ยนเป็นความ Unique "เข้าตำราเก่งในสิ่งที่คนอื่นไม่เก่ง" (รึเปล่า)

ในอีกมุมโลก มีกลุ่มคนอายุเท่ากัน ซึ่งเขา Trade หุ้นตามเวลาปกติ เพราะตลาดต่างประเทศเปิดในเวลาทำการทั่วไป ดังนั้น อาชีพ Commodity Trader ในต่างประเทศ จึงไม่ได้ทำให้ "ฝรั่ง" มีความแตกต่าง ..ในทางกลับกัน มันทำให้คนไทย "ต้องมีความแตกต่าง" ซึ่งประเด็นนี้ผมมองว่า เป็น Key Success Factor ของอาชีพ (ความแตกต่าง !!)

การที่คุณจะเก่งในด้านใดก็ตาม ในประเทศหนึ่งๆ -- มันขึ้นกับว่า บทบาทที่คุณเลือก มันเป็นสิ่งที่คนส่วนใหญ่ทำได้ดีหรือไม่ ต่างหาก...( แต่ทั้งนี้ต้องขึ้นกับว่า บทบาทนั้นๆมีความสำคัญ ในเศรษฐกิจหรือเปล่า เพราะถ้า "ไม่มี" มันจบตั้งแต่ยังไม่เริ่ม !!)

สมัยก่อน ผมเฝ้าดู การสร้าง Competitive Advantage ของพ่อแม่ชาวจีน ที่สร้างตัวจากมือเปล่าแล้วรวย -- ก็มองหาจุดต่างให้กับลูกหลาน โดยการส่งไปเรียนในต่างประเทศ ให้สูงที่สุดเท่าที่จะทำได้ และนั้น ก็ก่อให้เกิด "กลุ่มชนชั้นนำในสังคมเรา" (ผู้คุมตำแหน่งสำคัญๆ ที่เรียกได้ว่าเป็น Key Person ของประเทศ)

กลุ่มนักเรียนนอก (รุ่นของพ่อและแม่ผม) กลับมาเป็นผู้นำองค์กรใหญ่ๆ และนักการเมืองมากมาย...ซึ่งสิ่งนี้เองได้กลายเป็น บรรทัดฐานในการสร้างความแตกต่างให้กับลูกหลานรุ่นต่อไป (และต่อไป)..โดยการ "เรียนนอกและเรียนให้สูงที่สุด" ..จนวันนึง บรรทัดฐานได้แปลเปลี่ยนมาเป็น Common Ground "มันได้กลายมาเป็น Basic Requirement ของคนรุ่นใหม่...ที่ต้องเก่งรอบด้าน"

และแล้ว สังคมแห่งการแข่งขันที่สุดโต่งในทุกๆด้าน ก็ได้นำเราเข้าสู่ยุคนี้ "ยุค The Winner take all !!" ..หลายคนมองว่ามันเยี่ยม เพราะ ผู้ชนะในสายอาชีพต่างๆ จะเป็นผู้ Control ทรัพยากร (ซึ่งก็คือเงิน) เกือบทั้งหมดในสายอาชีพนั้นๆ ..เหลือไว้เพียงเศษเสี้ยวของ "เศษเงิน"... ให้กลุ่มคนส่วนใหญ่ ทั้งการศึกษาสูงและไม่สูง ให้แย่งกัน อยู่ในองค์กรธุรกิจ ที่นับวันจะเล็กลง ลีบลง ภายใต้ Slogan ที่สวยหรูที่ว่า Lean Management , Just in time , Outsourcing

(จาก Trader เหงาๆ เดินทางไปสู่ยุคของ The Winner take all !!) -- มันคือ จุดเชื่อมโยง สู่เป้าหมายของการลงทุน เพราะท้ายที่สุดแล้ว "มันวัดกันด้วยผลงาน หรือ Real Performance" ...คุณโตยาก ในสังคม ที่จำกัดโอกาสในการแสดงความสามารถ --ถูกแล้ว!! องค์กรใหญ่ๆ สอนให้คุณรอ !!-- และฟันคุณในเวลาที่เขามีทางเลือกที่ดีกว่า (ผมกำลังพูดถึง โอกาสในการแสดงฝีมือ ในสถานที่ที่มีแต่คนเก่ง ทำให้ คนเก่งอาจดูไม่เก่งก็ได้ ...ประเด็นที่สำคัญ คือ การที่เรารู้จักเลือกสถานที่ ในการแสดงความสามารถต่างหาก)

คุณอาจไม่ใช่คนที่เก่งที่สุด "แต่เวทีที่คุณเลือก มันควรเป็นเวทีที่คุณถนัดที่สุด ...เพื่อที่จะสามารถแสดงออกได้อย่างเต็มที่" และนี่ก็คือ หัวใจของการเดินทางสู่ความเป็น "ราชันย์ผู้เดียวดาย" (สิงโตเหงา หุ หุ หุ)

เส้นทางที่สุขที่สุด คือ เส้นทางที่คุณกำหนดมันเอง ....ความรู้ที่คุณเชี่ยวชาญที่สุด ไม่ใช่สิ่งที่สถาบันที่ดีที่สุดจะให้คุณได้ แต่มันเกิดจากที่คุณเลือกที่จะศึกษา ในแนวทางที่คุณสามารถจะเข้าใจได้ลึกซึ้งที่สุดต่างหาก และนี่คือความเข้าใจที่เกิดจาก "ปัญญา"..เพราะคุณเลือกที่จะเชียวชาญในสิ่งที่คุณรัก !! --- (การท่องจำ ถึงมันเป็นความรู้ที่สถาบันส่วนใหญ่ยอมรับ มันไม่ได้ทำให้คุณประสบความสำเร็จ เพราะชีวิตถูกกำหนดโดยทางเดินที่ยาวนาน(มากกกกก....) --- ดังนั้น การทำในสิ่งที่คุณไม่ชอบ มันคือความล้มเหลวตั้งแต่ก้าวแรกที่คุณเดิน !!).....อาชีพที่มันส์ที่สุด คือ อาชีพที่คุณสร้างมันขึ้นมาเอง (เท่ห์ อะเปล่า!! สร้างงาน มิใช่หางาน !! ) ..และรายได้ที่คุณภูมิใจที่สุด มันคือรายได้ ที่คุณสร้างจากสิ่งที่คุณชอบและถนัดที่สุดนั่นเอง

สู้ต่อไป Trader หยง "ราชันย์ผู้เดียวดาย" ผู้ก้าวสู่ความฝัน ในทางเดินที่ตัวเองชอบ และนั้น "คือความสุข !!" (ใช่ป่าววะ อิ อิ อิ)

และสู้ต่อไป ..นักลงทุนที่เดียวดาย ผู้กำหนดทางเดินชีวิตของตัวเอง "คุณเท่ห์มาก!!"